Tecklenburger Rundfahrt – de toertocht

Jaarlijks wordt op de zaterdag na Hemelvaart de Tecklenburger Rundfahrt georganiseerd door FTC CC’75 en in 2019 deed ik mee aan de 32e editie van deze toertocht. Het was voor mij de 2e keer dat ik de toertocht gefietst heb hoewel ik vanuit Groningen wel vaker in dit gebied kwam. Vanuit het noorden van Nederland is dit een gebied waar je vrij snel kunt komen om een goede trainingsronde te doen met veel hoogtemeters erin.

Het gebied
Wanneer je over de A30 vanaf de Nederlandse kant richting Osnabrück rijdt, dan zie je niet dat je over een kilometer of 30 een heuvelachtig gebied zult bereiken waar je je klimbenen eens flink kunt trainen. Het is er vooral vlak met wat waterwegen zoals de Eems en het Dortmund-Ems kanaal. Nadat je het Mittelland-kanaal over bent dan verandert de omgeving en zie je zowel links als rechts de eerste heuvels opdoemen die onderdeel uitmaken van het Tecklenburgerland ofwel het  Teutoburgerwald. Het gebied leent zicht prima voor een paar dagen actief bezig zijn op de fiets (zowel race- als toerfiets en ATB) of wandelend. Het gebied is autoluw en de heuvels steil. Dus enige conditie is wel vereist om hier te gaan fietsen. Ik vergelijk het vaak met fietsen in Zuid-Limburg hoewel de beklimmingen hier lastiger lijken te zijn en vooral korter na elkaar opvolgen. Zuid-Limburg is daarentegen weer een stuk gezelliger in de plaatsen en dorpen. Het is maar wat je zoekt.

De toertocht
Vorig jaar waren we wat te laat uit Groningen vertrokken en hadden we redelijk wat stress om nog binnen de startvenster te kunnen vertrekken en zo ook nog op tijd de eerste verzorgingspost te halen. Dit jaar dus wat eerder vertrokken en na het parkeren van de auto rustig richting start gaan. Dat was overigens maar een paar meter want onze P was direct naast de sporthal en dus ideaal gelegen. De route naar de P werd overigens weer goed begeleid door de verkeersregelaars, waarvoor hulde! Nadat we gewacht hadden op de anderen die mee gingen fietsen en hun startbescheiden hadden opgehaald gingen we mooi op tijd van start. Het was een mooie zomerse dag, hoewel de temperatuur wat mij betreft iets te ver zou oplopen naar een graad of 27. Goed insmeren dus!!

Net als vorig jaar was ook nu weer een gpx bestand verspreid en deze leerde me dat er een paar aanpassingen waren gedaan. De rooute was ingekort van 134 naar 128 kilometer en in plaats van 23 nu 21 beklimmingen. Nog altijd meer dan genoeg en ik was er niet rouwig om dat de beklimming naar de voetbalvelden van Tecklenburg uit de route was gehaald. Hoewel het eerste stuk door het bos prachtig is, zijn de laatste paar honderd meters onmenselijk zwaar vanwege het steile stuk door de woonwijk naar het sportpark. De andere wijziging was dat de tweede opgang naar de televisietoren eruit was gehaald. Ook daar kon ik mee leven, er zitten toch voldoende hoogtemeters in de tocht.

Na de start is het even warm fietsen over een kilometer of 4 vals plat omhoog met wat fietspaden en wat autoluwe wegen. Vanaf dan is het klimmen geblazen en begin je aan de beklimming van de Kümperweg. Een mooie in het bos gelegen weg met wel wat bestemmingsverkeer die achter de zwoegende fietsers mee omhoog kruipen. Hiermee begint ook gelijk een kilometer of 40 aan continu bergje op bergje af. Met tussendoor enkele kilometers om te herstellen. De neiging is groot om hier gelijk volle bak te gaan, maar je weer dat na deze 9 beklimmingen in de eerste 40 kilometers er nog 12 volgen in de verdere route.
 En tussendoor heb je natuurlijk ook nog de hoogtemeters die niet als ‘officiële’ klim te boek staan. Hoewel ik merk dat mijn benen wel eens beter zijn geweest op deze beklimmingen kom ik toch redelijk met de groep mee en op kleine achterstand op pauzepunt 1 aan. Hier genieten we van koffie en een flink stuk cake met aardbeien (niet bij de prijs inbegrepen) en delen we onze ervaringen over het eerste deel van de route.

Na de pauze vervolgen we voldaan onze weg die ons al slingerend richting Tecklenburg leidt. De beklimmingen vallen me zwaar met deze temperaturen en elke klim moet ik de anderen direct al laten gaan. De afdalingen zijn te kort om weer bij de groep aan te sluiten maar op de rechte stukken kan ik weer aanhaken als de anderen ook even rustig aan doen. Naast de zware klimmen en het weer willen aanhaken lukt het me gelukkig wel om ook van de prachtige omgeving en de zonovergoten uitzichten te genieten. Het is dus niet alleen maar kommer en kwel vandaag 😉 Zo komen we ook weer tijdig aan op stop twee en hier is het goed georganiseerd om even weer lekker bij te komen en te eten. Ik had eigen gelletjes en repen mee voor onderweg, maar dit bleek duidelijk overbodig.

Na een korte stop gaan we weer verder. Het aanhaken bij de anderen lukt me wel steeds minder, helemaal als we de klim naar het hoogste punt van de route doen. Een mooie beklimming naar de televisietoren met uiteindelijk een mooi uitzicht over de dalen. Vanaf hier kom ik niet meer bij de groep omdat de afdaling een lange brede weg is waar de snelheden ook behoorlijk oplopen. Ik trap flink door op de goed uitgepijlde route en zie uiteindelijk weer een bekend gezicht die op me staat te wachten. Op weg naar de tweede verzorgingspost komen nog een paar beklimmingen, maar die zijn niet zo steil voor zover ik me kan herinneringen. Toch schiet tot twee keer toe de kramp me in de benen tijdens deze niet zo steile beklimmingen en moet ik van de fiets af. Ik word door voorbijgangers en medefietsers gevraagd of ik hulp nodig heb (waarvoor dank!!), maar nee deze strijd tegen de kramp moet ik zelf even weer voeren. Tot op heden heb ik in dit gebied altijd kramp gehad, maar niet al na zo’n 80 kilometer. Samen met een van mijn medefietsers lukt het om de derde post te bereiken om even weer de water tekorten aan te vullen en de suikers op peil te brengen. Er staan immers nog wat klimmetjes te wachten en dat zijn niet de minsten.

 Terwijl we aankomen op de stop vertrekken de andere 4 van de groep alweer voor het slot stuk en nadat wij op adem zijn gaan we ook maar weer los. Met enige spanning in de buik en vooral op benen hoop ik de finish al fietsend te halen. En nadat er weer wat kilometers op zitten voelen de benen toch weer oké aan. Goed, de beklimmingen worden niet in toptijden afgelegd maar ontevreden ben ik niet. De beklimmingen die we nog af te leggen hebben in ieder geval nog flinke percentages in zich, maar ik kom ze allemaal fietsend boven en dat is ook wel eens anders geweest. Moe maar voldaan komen we over de finish daar waar het gezellig druk is en ploffen we neer voor een drankje en wat schaduw. Ik kan het niet laten om bier met braadworst te nemen voordat we aan de route naar huis beginnen.

Al met al was het sportief gezien niet heel sterk wat ik vandaag liet zien, maar wederom heb ik genoten van een heerlijke tocht die goed in elkaar steekt, mede door de organisatie en met name de vrijwilligers. Een pluim voor de inzet die zij daar leveren. Qua zwaarte wil ik de 130km route vergelijken met de 150km van de Amstel Gold Race. Die is natuurlijk wel langer, maar er is daar meer tijd om te herstellen tussen de beklimmingen. En een maand voor vertrek naar de Alpen is dit een perfecte trainingsrit om je spieren wat te laten wennen aan dat wat we in Groningen missen… Hoogtemeters!!

Bedankt CC’75 en ik denk tot volgend jaar!!

Link naar de route op Komoot: Tecklenburger Rundfahrt 130