Klimmen in de Alpen met een hittegolf #1: Lacets, Chaussy en Glandon
Dit jaar ging ik in juni voor het tweede jaar op rij naar het Maurienne-dal om daar de nodige Alpen cols te fietsen. Dit jaar verbleven we met zijn zessen in een groot huis met de naam Mont-Charvin, wat zich bevindt in het gehucht les Grandes Terres, oftewel Saint-Jean-de-Maurienne. Hoewel ik qua kleding op de meeste weertypes was voorbereid, was nu de verwachting dat het extreem warm zou worden de dagen dat we hier zouden zijn. Daar was ik dan niet echt op voorbereid, maar onder de noemer ‘we zien het wel’ gingen we toch gewoon op weg. De reis vanuit Utrecht naar Saint-Jean verliep voorspoedig hoewel we ivm de hittegolf niet overal even hard mochten rijden. We wisselden elkaar snel af, zodat we met een aantal korte stops aan het eind van de middag ter plaatse waren. en pffff ja het was er erg warm.Dit jaar waren we met 6 personen en het huis dat we hadden had ook 6 slaapkamers. Maar gezien de warmte in het huis bleek al snel dat je het beste zo laag mogelijk kon gaan slapen, de nodige matrassen en bedden werden dan ook versleept.
Fietsdag #1
We kwamen redelijk op tijd uit bed zodat we in de ochtend op tijd konden gaan fietsen. Vandaag stonden eerst de Laucets de Montvernier op het programma en daarna door de Chaussy op. Onder aan de Chaussy kan je rechts naar de Madeleine, maar die laten we vandaag rechts liggen. In plaats daarvan willen we dalen naar La Chambre om van daaruit de col de Glandon en de laatste km’s naar de Croix de Fer te pakken. Dan dalen we weer af richting Saint-Jean en sluiten we af met de klim naar ons huis (1,5 km a 7,5% gemiddeld). Het was in de ochtend al flink warm, maar toch waren we niet de enige fietsers die op pad waren. Zeker in de ochtend kwamen we de nodige wielrenners tegen, maar ook een toertocht met rally-rijders. Gelukkig lag de beklimming van de ‘Lacets de Montvernier’ grotendeels in de schaduw en dus werden deze 3,5 kilometer rustig maar degelijk overbrugd. We gingen zonder stoppen over naar de beklimming van de ‘Col de Chaussy’ en hier was het snel warm en ging de bidon regelmatig naar de mond. Na een rustige klim die me iets beter af leek te gaan dan een jaar eerder kwamen we op de top, waar het restaurant niet open was. Het was dus eten en drinken van eigen spullen.
Beklimming en uitzicht vanaf de Chaussy
Vanaf de top is het heerlijk dalen naar de D213 die vanaf La Chambre naar de Madeleine gaat. Hier kan je rechts de beklimming starten of linksaf verder afdalen naar La Chambre. We deden het laatste en kwamen uit in het dorp waar markt was en een fontein met ‘Eau Potable’ zodat we de bidons weer konden bijvullen met fris water. Ter plekke dronk ik een paar bidons leeg voordat we verder gingen. Hoewel het al best warm was besloten we dus om verder te gaan en de col de Glandon te gaan beklimmen. Deze ging me vorig jaar best goed af, ondanks dat ik toen een paar keer onnodig ben gestopt. Dit jaar bleken de omstandigheden toch de nodige impact te hebben. Had ik op de Chaussy grote moeite de anderen te volgen en op best wat tijd op de top aankwam, nu bleek na een kilometer of 4 het tegenovergestelde. Ik reed deze klim gestaag en op eigen tempo en dat konden een aantal niet volgen. Halverwege de klim in het dorp waren we nog met zijn 2-en van de 6 over en wachtten we op de anderen. Maar die bleken op een ander punt te zijn gestopt dus gingen we maar weer door.
Op zo’n 5 kilometer voor de top, zat ik nog alleen en zag ik een klein stukje schaduw. Opnieuw maar even pauzeren en toen kwamen we als groep weer samen. De laatste 5 kilometer met daarbij een slot van 2,5 kilometer a 11 procent gemiddeld bleken slopend. Het was bijna onverantwoord. Met nog 2 korte stops van een halve minuut om even op adem te komen kwam ik dan toch boven. Daar konden we – tegen torenhoge prijzen – wel ons vocht tekort aanvullen gelukkig, maar als een colaatje hier 10 € had gekost had ik het ook betaald 😉 Stuk voor stuk kwam iedereen op de top en dat was een prestatie van formaat. Over de tijd hoeven we het niet te hebben, een PR zat er hier never nooit niet in, maar in je strijd tegen de hitte en de procenten is dat ook niet iets waar je aan denkt.
Vanaf de top van de Glandon is het nog zo’n 3 kilometer naar de top van de Croix de Fer, met een paar 100 meter afdalen. Met de ervaring van het jaar ervoor dacht ik dat dit wel weer even te doen was, maar hier liep ik enorm tegen mijn grenzen aan. Ik had mijn benen op de Glandon verloren… Al harkend en schrapend kwam ik weer vertrouwd als laatste op de top aan. Met een lange afdaling over het slechte asfalt richting Saint-Jean in het verschiet moest ik toch weer even op adem komen. En de eerste kilometers van de afdaling durfde ik dan ook niet voluit te gaan. Ik was echt wel leeg, zat te gespannen op de fiets en het dalen ging dan ook vreselijk. Last van de weg, van mijn nek en toch weer tegen de kramp aan zitten… Uiteindelijk kwam ik als een schildpad bij de groep aan die enigszins bezorgd stonden te wachten. Gelukkig is het laatste stuk dalen weer wat makkelijker met beter asfalt en kwamen we aan de voet van de weg naar het huis… O ja, grrr, nog weer 1,5 kilometer met 7,5% gemiddeld… Nou ja, die komen we nog wel op en we waren blij dat we na zo’n 90 kilometer gezond en wel aan het bier en in ons meegebrachte zwembad konden!
